هجران کشیده

 

دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام              نازم بکش که ناز رقیبان کشیده ام

شاید چو یوسفم بنوازد عزیز مصر                      پاداش ذلتی که به زندان کشیده ام

از سیل اشک شوق دو چشمم معاف دار            کز این دو چشمه آب فراوان کشیده ام

جانا سری به دوشم و دستی به دل گذار            آخر غمت به دوش دل و جان کشیده ام

دیگر گذشته از سر و سامان من مپرس               من بی تو دست از این سرو سامان کشیده ام

تنها نه حسرتم غم هجران یار بود                       از روزگار سفله دو چندان کشیده ام

بس در خیال هدیه فرستاده ام به تو                   بی خوان و خانه حسرت مهمان کشیده ام

دور از تو ماه من همه غم ها به یکطرف                این یکطرف که منت دونان کشیده ام

ای تا سحر به علت دندان نخفته شب                  بامن بگوی قصه که دندان کشیده ام

جز صورت تو نیست بر ایوان منظرم                      افسوس نقش صورت ایوان کشیده ام

از سرکشی طبع بلند است شهریار                     پای قناعتی که به دامان کشیده ام 

شهریار

دوری

 
        نسیم صبحدم آمد به گلشن                    به چشمش گلش آمد همچو گلخن

گل از بلبل بکلی دست شسته                  دریده پیرهن در خون نشسته

هزاران خار در پا دست در گل                     فراق بلبلش بنشسته در دل

چو سرو اندر چمن افتان و خیزان                 به زاری زار می‌گفت ای عزیزان

به هم خوش بود ما را در گلستان                حسد بردند بر ما جمله مرغان

حسودان را به جز کوری مبادا                      میان همدمان دوری مبادا

همینش کار باشد چرخ گردان                      که دوری افکند با دوستداران