روزگار هجران
کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد به عزم میکده اکنون ره سفر دارد. .. هدیه برای کسی که هنوز نیامده
روزگار هجران
کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد به عزم میکده اکنون ره سفر دارد. .. هدیه برای کسی که هنوز نیامدهروز ازل...
عشق اگر روزِ ازل در دلِ دیوانه نبود ؛ تا ابد زیرِ فلَک, ناله ی مستانه نبود... نرگسِ ساقی اگر مستیِ صد جام نداشت ؛ سرِ هر کوی و گذر, این همه میخانه نبود... دوش دور از تو شبی بود که گفتن نتوان... هَمدَمم جُز دلِ افسُرده و پیمانه نبود.... من و جامِ مِی, و دل , نقش تو در باده ناب ؛ خلوتی بود که در آن رهِ بیگانه نبود.... کاش آن تب که تو را سوخت مرا سوخته بود.... به فدای تو,مگر این دلِ دیوانه نبود؟ از چه چون شمع سحر سوختی ای هستیِ من... تا تو را سایه ی بال و پرِ پروانه نبود... من تو بودم همه, ای خُفته چو گُل در بِستر... قبله گاهِ دلِ من جز تو در این خانه نبود.... بی تو دور از تو نَبودن, هنرِ عشق و وفاست... مُعجزی بود که دیدم من و افسانه نبود... هُما میر افشار
معشوق
زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست |
پیرهن چاک و غزل خوان و صُراحی در دست | |
| نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان | نیم شب، دوش به بالین من آمد بنشست | |
| سر فراگوش من آورد به آواز حزین | گفت: «ای عاشق شوریده‌ی من، خوابت هست؟» | |
| عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند | کافر عشق بود گر نشود باده پرست | |
| برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر | که ندادند جز این تُحفه به ما روز اَلَست | |
| آن چه او ریخت به پیمانه‌ی ما نوشیدیم | اگر از خَمر بهشت است وگر باده مست | |
| خنده جام مِی و زلف گره گیرِ نگار | ای بسا توبه که چون توبه‌ی حافظ بشکست |
دروغ بزرگ ما: یا علی گفتیم و عشق آغاز شد
.... از بیابان بوی گندم مانده است
عشق روی دست مردم مانده است
آسمان بازیچه ی طوفان ماست
ابر نعش آه سرگردان ماست....
باز هم یک روز طوفان می شود
هر چه می خواهد خدا آن می شود
می روم افتان و خیزان تا غدیر
باده ها می نوشم از جوشن کبیر
آب زمزم در دل صحرا خوش است
باده نوشی از کف مولا خوش است
فاش می گویم که مولایم علیست
آفتاب صبح فردایم علیست
هر که در عشق علی گم می شود
مثل گل محبوب مردم می شود
تا علی گفتم زبان آتش گرفت
پیش چشمم آسمان آتش گرفت
.......
آسمان رقصید و بارانی شدیم
موج زد دریا و طوفانی شدیم
بغض چندین ساله ی ما باز شد
یا علی گفتیم و دریا خنده کرد
عشق ما را باز هم شرمنده کرد
یا علی گفتیم و گلها وا شدند
عشق آمد قطره ها دریا شدند
یاعلی گفتیم و طوفانی شدیم
مست از آن دستی که می دانی شدیم
یاعلی گفتیم و طوفان جان گرفت
کوفه در تزویر خود پایان گرفت
کوفه یعنی دستهای ناتنی
کوفه یعنی مردهای منحنی
کوفه یعنی مرد آری مرد نیست
یا اگر هم هست صاحب درد نیست
عده ای رندان بازاری شدند
عده ای رسوایی جاری شدند
آن همه دستی که در شب طی شدند
ابن ملجم های پی در پی شدند........
از سکوت و گریه سرشارم علی
تا همیشه دوستت دارم علی
و اما ما،ما،ما،بی آنکه حتی بدانیم یا اصلا بخواهیم که بفهمیم یا اینکه اصلا به اطرافمان بنگریم؛فقط و فقط و فقط از عشق علی می گوییم و می گوییم و می گوییم و هیچ نمی دانیم یا نمی خواهیم که بدانیم، نوازش گر یتیم های کوفه بوده است آن معشوق آسمانی ما و بازهم ما، تنها،مدعی عاشقی هستیم.ما هنوز عشق را نشناختیه ایم چه برسد به اینکه بگوییم"یا علی گفتیم و عشق آغاز شد"و هرگز از خود نپرسیم این چگونه آغازیست که....
آخ که چه ساده دروغ می گوییم حتی همینجا در محضر خود
رهایی
غزلی از حضرت علامه حسن زاده آملی
علی الله
از صحبت اغیار گذشتیم علــــــی الله ما از همه جز یار گذشتیم علی الله
خاکم به سر ار جز به وصالش بنهم سر از جـنت و از نار گذشتیم علی الله
از زهد ریــایــی که بــود شـیوه خامــان مــاسوخته یکباره گذشتیم علی الله
دراهــل زمانه دل بـــــــــیـدار نــدیـدیم زیــن مردم بیمار گذشـتـیم علی الله
چـشـم طـمع از مـال جهــان پاک ببستیم از انــدک و بسـیار گذشتیم علی الله
زحـرف نـــدیــدیم بــجــــــز تیرگی دل ناچـار زگــفــتار گــذشتیم علی الله
حق راست أنا الحق حسنا گر چو حلّاج از بیم ســـر دار گــــــذشتیم علی الله
که من لیلای لیلی می پرستم
شنیدستم که مجنون جگر خون
چو زد زین دار فانی خیمه بیرون
دم آخر کشید از سینه فریاد
زمین بوسید و لیلی گفت و جان داد
هواداران زمژگان خون فشاندند
کفن کردند و در خاکش نهادند
شب قبر از برای پرسش دین
ملائک آمدند او را به بالین
بکف هر یک عمود آتشینی
که ربت کیست دینت چه دینی است
دلی جویای لیلی از چپ و راست
چو بانگ قم به اذن الله برخاست
چو پرسیدند مَن رَبُک ز آغاز
بجز لیلی نیامد از وی آواز
بگفتا کیست ربت گفت لیلی
که جانم در ره جانش طفیلی
بگفتندش به دینت بود میلی
بگفتا آری آری عشق لیلی
بگفتندش بگو از قبله خویش
بگفت ابروی آن یار وفا کیش
بگفتند از کتاب خود بگو باز
بگفتا نامه آن یار طناز
بگفتندش رسولت کیست ناچار
بگفت آن کس که پیغام آرد از یار
بگفتند از امام خویش می گوی
بگفت آن کس که روی آرد بدان کوی
بگفتند از طریق اعتقادات
بگو از عدل و توحید و معادات
بگفتا هست در توحید این راز
که لیلی را به خوبی نیست انباز
بود عدل آنکه دارم جرم بسیار
از آن هستم به هجرانش گرفتار
بخنده آمدند آن دو فرشته
عمود آتشین در کف گرفته
ندا آمد که دست از وی بدارید
به لیلی در بهشتش وا گذارید
که او را نشئه ای از جانب ماست
که من خود لیلی و او عاشق ماست
شنیدم گفت مجنون دل افکار
ملائک را سپس فرمود آن یار
تو پنداری که من لیلی پرستم
من آن لیلای لیلی می پرستم
کسی را کو به جان عشق آتش افروخت
وفاداری ز مجنون باید آموخت